çocuk sevmemek

bebekken yine tatlı oldukları için seviliyor ama 3-10 yaş arası çekilmiyor gerçekten inanılmaz gıcık oluyorum. evime almıyorum.

(bkz: çocuk sevememek) anlamıyorum ya gerçekten o kadar korkunç ve çirkin miyim??? geçenlerde başıma geldi. otobüste yan koltukta oturan kıza gülümsedim annesine sarılıp abi bana güldü diyip ağlamaya başladı. bu kadar mı çirkinim? başka bir kız çocuğuda otobüste yanımda beni gördü yüzünü sakladı sonra ben bakınca ağlamaya başladı neden yani ne yaptım ben size

1.5 yaşından sonra seviyorum

çocuk sevmemek önemli değil de sevmediğini çocuklara belli etmek onlarda derin yaralara sebep olabilir. çocuklar yetişkinlerden daha egosantrik düşünürler. bu yüzden biri onlara sevmediğini belli ettiği zaman bunu asla unutmaz ve hatta bu durumdan kendilerini suçlu tutabilirler. lütfen bi çocukla konuşurken bi yetişkinle olduğundan daha dikkatli olun ya da beceremiyorsanız hiç konuşmayın. böylece bir masumiyeti bozmamış olursunuz.

asıl sorun çocukta değildir, ailenin çocuğuna öğretemediği şeylerdedir. ve beni gören çocuklar saklanır ya da kaçar. sanki ben onlara çok meraklıyım :/

Çocuk sevmek kadar dogal bir durum bu. Doğal olmayan ise bunu onlara hissettirmek. Çocuklar biz yetiskinlere göre daha egosantriktir. Bu durumda kendilerini suçlayıp ileride öz güvem eksikligi veya siddete meyilli hareketler gösterebilirler. Ileride topluma faydasız bireyler yetistirmek istemiyorsanız eger sevmediginizi onlara hiç hissettirmeyin ya da onlarla iletisime gecmek zorunda kaldıgıniz ortamlardan kacının

Bir zamanlar severdim ben de. Kreşte çalıştığım dönem tiksindim. Artık sevmemekten öte bir his benimki.

çocukları severim. benden uzak oldukları sürece.(bkz: swh)

Yiğeniniz olana kadar bekleyin

olabilir, saygı duyarım. sevmiyor olabilirsiniz ancak saygı duymak zorundasınız. saygılı bir nesil istiyorsanız eğer. kendi ezik özgüvensizliğinizi minnacık bir çocuğun özgüvenini yaralayarak tazeleyemezsiniz. edebinizi bilin. bugün metro'ya gittik ev alışverişine. kızları market arabasına bindirmiştim, bilen bilir biri iki diğeri üç yaşına iki kızım var. normalde asla kıçlarının üzerine oturmazlar ama öğle uykularının saatleri geçtiği için yoruldular haliyle. öğlen uyumadıkları zaman da imkanı yok sakin olamıyorlar. başladılar çığlık atmaya. bunu her bebek yapar. genelde ben engel olur, sustururum. benim cadılar böyle çığırınca kadının biri kızdı benim kızıma. eşim de hemen atladı tabii sizin göreviniz değil azarlamak, rahatsız oluyorsanız bize söyleyin biz gerekirse kızarız dedi. kadının verdiği cevap şu. "aynı ortamı paylaşıyoruz." allah allah. sor bakiim benim çocuklarım seninle aynı ortamda olmak istiyor mu? tabii ben daha çirkefimdir ne diyo bu manyak diye olaya dahil oldum, siktir olup gitmese kafasını salça reyonuna geçirecektim. şu terbiyesizliği ben kimsenin çocuğuna yapmamışımdır. kendinize gelin. şu hayatta en sevmediğim şeydir ya had bilmemek. sinir oluyorum şu muhabbete. tamam sevmek zorunda değilsin ama saygı duyacaksın ya. görüyorum, doğuruyorlar biz çekiyoruz laflarını vs. niye? çocuk gürültü yapıyormuş, kafası ağrıyormuş. sikeyim senin kafanı. ben senin bi boka yaramayan varlığına katlanıyorsam, sen de benim çocuğuma katlanacaksın. hiçbir ana baba, yakanıza yapışıp, bakamıyom, çok zor, çok yoruldum diye hüngür hüngür ağlamıyorsa o çenenizi kapatacaksınız. zira doğurduğumuzu sizin çektiğiniz falan yok. ayrıca doğurmak için de sizden izin alacak değiliz. sizi doğururken izin mi aldılar? terbiyesiz terbiyesiz laflar. kendi hiçliğinizi, küçücük çocuklara yansıtıp da kendilerini bir hiç gibi hissettiremezsiniz. çocuklar, bu ülkedeki %80lik yetişkin kesimden daha zeki. yemin ediyorum. not: şunu da belirtmek isterim ama. bazı insanların gerçekten çocuğu olmamalı ve maalesef çoğunluğu da çocuk sahibi. ama bu başka bir entry konusu.